Laat je kennen!

De afgelopen weken stelde ik me als mentor regelmatig voor hoe het is om brugklasser te zijn. En ik kreeg weer zwaar respect voor deze groep leerlingen.

Want, stel je maar eens voor: je komt, misschien wel als enige, uit een groep acht van een basisschool ergens in of uit de buurt van Twello. Twee weken na je zomervakantie dwaal je rond in een compleet nieuwe wereld, bevolkt met wezens die allemaal hun eigen vak heel belangrijk vinden, van alles van je verwachten en van wie je de namen nauwelijks kunt onthouden. Dat hun afkortingen in je lesrooster in niets lijken op die namen, dat helpt er ook al niet aan mee. De eerste tijd kom je niet verder dan: ‘Die mevrouw die steeds ‘Salu(u)t!’ of ‘bonzjoer’ zegt. Of: ‘Die meneer van sport.’ Je zegt nog regelmatig ‘meester’ of ‘juf’ en roept af en toe vertwijfeld: ‘Mamáááá!’

Na één week en een paar dagen op die vreemde planeet ga je al op schoolkamp met een stuk of zes docenten en drie brugklassen vol met nóg meer nieuweplaneetbewoners. Je belandt op een slaapkamer met een stuk of acht klasgenoten, die je al snel behoorlijk goed leert kennen. Al was het maar doordat de één de hele nacht doorpraat en-lacht en de ander onverstoorbaar overal doorheen slaapt, zij het wel luid snurkend. Je sport en speelt er wat af in die paar dagen, in steeds weer wisselende groepjes. En weer leer je elkaar wat beter kennen.

Wanneer het ’s avonds goed donker is, moet je dan met z’n allen mee naar een terrein waar je diezelfde dag nog hebt gesport. Dat terrein lijkt in de late avond in niets meer op wat het overdag was. Tijdens een verhaal over een verdwenen meisje zie je in de verte op een verhoging een vreemde vrouw met lang zwart haar in een hagelwitte jurk staan, heel even fel verlicht. Je wilt eigenlijk gewoon naar huis, maar je bent alweer ingedeeld in een groepje dat het verdwenen meisje gaat zoeken. En weer leer je elkaar beter kennen. Want die ene groepsgenoot, die je eigenlijk nog maar nauwelijks had gesproken, haalt jou over mee te gaan en belooft dat ze bij jou blijft lopen en een ander zegt dat er allemaal gemaskerde docenten in het bos zitten. En je vond ze al zo eng zónder masker.

Misschien ging je mee dat bos in. Misschien bleef je bij die docent op de ‘afstempelplaats’. Het maakt niet uit. Je leerde de anderen én jezelf kennen. En je líet je kennen, tussen al die anderen. Door te laten zien wie je bent. Wat je al durft en doet en kan. En wat nog niet.

De ‘gouden weken’ zijn inmiddels voorbij. Die weken waarin we uitgebreid de tijd namen elkaar te leren (her)kennen, door middel van allerlei activiteiten binnen en buiten de school. Voor onze brugklassers gaat dat kennismaken nog even door. Tijdens het project ‘Dit ben ik’ bijvoorbeeld. Er zijn alweer groepjes gemaakt voor het onderdeel ‘Puberruil VC’. Bij elkaar thuis kijken, samen een activiteit doen, bijvoorbeeld mee naar de sporttraining van een groepslid. Bij elkaar eten. Zelfs, indien mogelijk, een keer bij elkaar logeren. En daar dan een vlog over maken. Waarbij we natuurlijk de woorden ‘respect’ en ‘privacy’ een belangrijke plaats geven. Leuk dat de ouders zo positief reageerden op de inschrijflijst en dat er thuis zoveel kan of mogelijk wordt gemaakt om dit project te laten slagen!

De afgelopen week kregen we bezoek van een professionele fotografe, die van elke brugklasser een coverfoto schoot voor het ‘magazine over jezelf’, een ander onderdeel van het project. Met die foto kon je natuurlijk mooi iets van jezelf laten zien. Je favoriete outfit, je clubkleding, jouw muziekinstrument, attributen die iets te maken hadden met bijvoorbeeld jouw hobby of sport. Met jou!

Eén leerling kwam op het idee z’n quad mee te nemen, die dus keurig door z’n vader ’s ochtends op onze parkeerplaats achter de school werd gedropt! Je hoort wel eens zeggen: ‘Laat je niet kennen hé?’ Maar……hier willen we juist gráág dat je dat doet. Je laten kennen. En de ánderen leren kennen. Zowel in de ‘gewone’ lessen als in projecten en bij andere activiteiten. Zo worden die paar ‘gouden weken’ hopelijk een ‘gouden jaar…!’

N.B. Ik kwam een lokaal binnen om alvast m’n laptop aan te sluiten en in te loggen. Het was pauze.
Tot mijn verbazing zat mijn mentor(brug)klas daar nog. Ze hadden les van een collega-docent. Heel voorzichtig ging een vinger van één leerling omhoog. ‘Meneer? Hebben we eigenlijk niet al een tijdje pauze?’ Jazeker. Al wel een minuut of zeven. Niemand had het gemerkt. De klas niet. M’n collega niet. Het was vast een mooie les.

Bert Jansen
Docent VC Twello