Grapje!

Nu de datum van 1 april achter ons ligt zijn de aanmeldingen voor het nieuwe schooljaar ook weer binnen. Tijd om de intakegesprekken met leerkrachten van de basisscholen te houden, ook wel ‘warme overdracht’ genoemd. Altijd mooi om te doen en ook belangrijk om het serieus te doen, want je wilt graag dat een leerling straks een goeie start maakt op een niveau dat hem of haar recht doet.

Je zou zeggen: ‘Niet iets om grappen over te maken.’
Maar toch, toen een vriend van me, die werkzaam is als leerkracht van groep 8 op een basisschool, belde om me te vragen mee te werken aan een 1-aprilgrap die hij bij z’n duo-collega wilde uithalen, ging ik toch om.

Het is nog april, dus ik mag ‘m vast nog wel vertellen.

Nou: Ik belde de betreffende duo-collega van mijn vriend dus ‘s ochtends op de eerste april en deed of ik brugklascoördinator van een niet nader te noemen school voor voortgezet onderwijs in Apeldoorn was. Nou ja, ik kreeg eerst iemand van de administratie van de betreffende basisschool en vroeg of ik juf R.S, de leerkracht van groep 8b, kon spreken.

Deze persoon liep vervolgens met de telefoon naar de betreffende juf en zo kreeg ik haar ‘aan de lijn’. Haar klas was naar gym en die les werd gegeven door een vakleerkracht, dus ze was alleen in haar lokaal. Het moment was zorgvuldig gepland. Ik vertelde haar heel serieus dat ik niet zo’n prettig bericht had. De vier leerlingen van haar groep 8 konden niet worden aangenomen op ‘mijn’ school. We hadden erg veel aanmeldingen, moesten moeilijke keuzes maken en hadden de wat ‘zwakkere’ en ‘minder goed onderbouwde’ adviezen uitgekozen om af te wijzen. Ik had natuurlijk een lijstje met de namen en citoscores doorgekregen van mijn ‘partner-in-crime’ en nog wat andere gegevens. Ik deed wat gewichtig over tegenvallende rekenresultaten en twijfels over het niveau van begrijpend lezen. Ik vond het natuurlijk ‘heel erg vervelend’ en ik beloofde zélf contact op te nemen met de betreffende ouders, want dat wilde ik zogenaamd niet bij haar neerleggen. Gaandeweg het gesprek evolueerde de stemming van de juf van verbaasd en teleurgesteld via licht geïrriteerd naar ingehouden woedend. Het was toch wel ‘erg toevallig’ dat het nét de leerlingen van háár klas en school waren, terwijl ze wist dat van een basisschool in de buurt alle leerlingen wél waren aangenomen…en….en…….ze ging dit onmiddellijk bij de directie van haar school neerleggen en ze zou toch in de toekomst waarschijnlijk écht geen positieve verhalen meer aan ouders kunnen vertellen over ‘mijn’ school en……

Ik verontschuldigde me nog eens in duizend talen, legde uit dat ‘wij’ het ook een heel onsympathieke beslissing vonden en dat ik haar helemaal begreep, maar……..we hadden het met een heel team brugklasmentoren bekeken en ik was ook maar de boodschapper………en ik zou die middag nog laten weten hoe het gesprek met de betreffende ouders was gelopen. Ze bleef netjes, maar ze was woedend. Mijn rechteroor gloeide ervan. Het had niet beter kunnen gaan. Mijn vriend had ook nog eens, vanuit zijn eigen lokaal alles ‘live’ kunnen volgen. Het moment dat ze de telefoon van iemand kreeg aangereikt, het met rood aangelopen wangen ijsberend door haar lokaal het gesprek met mij voerend, en tenslotte het driftig snelwandelen richting het directiekantoor.

Nadat ik het gesprek had beëindigd, had ik snel mijn vriend geappt met het advies maar snel achter haar aan te gaan, voordat ze met de slagbalknuppel van haar school richting ‘mijn’ school zou rijden.

Dat deed hij. Zijn duo-collega zat al bij het managementteam. Hij liep naar binnen en vroeg z’n collega of ze misschien wist wat de datum was, want die moest hij even weten. Toen viel het kwartje. Ik geloof dat hij een paar klappen heeft moeten ontwijken en toen was er de bevrijdende lach en het ongeloof over dat ze er zó onwaarschijnlijk was ingetuind. Later belde ze me zelf nog en hadden we een heel leuk gesprek én kon ik me écht verontschuldigen voor het meewerken aan deze foute grap.

Een weekje later was ik zelf op bezoek bij een erg leuke basisschool in Deventer voor een gesprek met de juf van groep 8. Ik wachtte even op het pleintje tot de school ‘uit ging’. Toen hoorde ik achter me: ‘Hey meneer Jansen! Wat doet ú hier?’ Daar stond een oud-leerling van onze school. Ze was onderwijsassistente op die basisschool. Groep één/twee. Wat niet wegnam dat zo’n beetje iedere leerling die de school uitkwam haar een knuffel gaf of even een praatje maakte. Mooi om te zien.

Er ’hingen’ nog wat groep 8’ers bij het lokaal waar ik moest zijn. Leuke kinderen. Je gunt ze állemaal de beste plek straks, ergens in een brugklas. Waar dan ook. Als ze maar gelukkig worden.

Onze derdejaars zijn deze week vast héél gelukkig. Op het moment dat deze column verschijnt is een deel op zeilkamp in Friesland en een ander deel naar Amsterdam. Ik mag met de tweede groep mee.

Ik zal proberen me serieus te gedragen daar.

Ben allang blij dat we er weer op uit kunnen. Als het aan de inspectie legt gaan we straks weer alleen maar bezig met rekenen en taal, want dat kennen we niet meer zo goed volgens hullie.

Oeps. Zei ik ‘legt?’ En ‘kennen?’ En ‘hullie?’

Dat was Amsterdamse taal.

Grapje.

Fijne vakantie!

Bert Jansen
Docent VC Twello