Binnenstebuiten

Ik voelde me zélf weer een brugklasser. Schoolreisje! Met een rugtasje, gevuld met broodjes en drinken (En geld! En een appel!) stapte ik op een dinsdagochtend minstens zo hyper en opgewonden als de leerlingen de tweede reisbus in. Een dubbeldekker nog wel! Met bovenin extra veel uitzicht op de wereld!

De eerste bus was al een half uurtje eerder vertrokken. Bestemming: Science Museum Nemo in Amsterdam. Eindelijk kon en mocht het weer. De school uit, de wereld in! Zónder mondkapje! Vrolijke gezichten van leerlingen, collega’s, begeleidende ouders én de chauffeur.

In het kader van het project ‘Verwondering’ konden de leerlingen een halve dag zwerven door het museum en allerlei proefjes uitvoeren of láten uitvoeren. Ze gedroegen zich voorbeeldig en ook ik hees mijzelf maar eens in zo’n witte laboratoriumjas om samen met een paar enthousiastelingen een mini-onderzoekje te doen. Maar alleen al voor het prachtige uitzicht op een zonovergoten Amsterdam vanaf het dakterras was ik met plezier meegegaan. Verder vond ik het gewoon weer erg leuk om af en toe door die busmicrofoon te kletsen, leerlingen voor de gek te houden (‘Houd allemaal je rugtas open, die wordt zo dadelijk op inhoud gecontroleerd voordat we wegrijden uit Amsterdam’) en genoot ik van het ‘de school uit zijn’. Toch een soort vrijheid.

Een aantal dagen later hielden we IN onze school een scholierendebat. Vanuit de gemeente Voorst werd er met een aantal leerlingen van ónze school en van het Zone College en met een aantal gemeenteraadsleden vanuit verschillende politieke partijen gedebatteerd over stellingen. Dit als ‘voorprogramma’ voor het officiële verkiezingsdebat die avond. Prachtig om te zien hoe deze drie groepen met elkaar mengden en in een ontspannen sfeer met elkaar spraken. Je moet er als leerling toch maar even zin in hebben of maken om in je ‘eigen tijd’ (hoewel je hele leven eigenlijk jouw ‘eigen tijd’ is) naar school te komen en met mensen die je nog niet eerder hebt ontmoet in discussie te gaan en je mening te geven. Zonder mondkapje én zonder blad voor de mond…! Respect voor het enthousiasme en de inzet van alle deelnemers! Er werd zelfs voorgesteld een jeugd-adviesraad in het leven te roepen om de politiek dichter bij de jeugd te brengen én de ideeën van de jeugd dichter bij de politiek! Onze nog maar kortgeleden benoemde burgemeester was erbij en sloot de bijeenkomst passend af met o.a. een aandenken voor de deelnemers.

Wéér een paar dagen later was het tijd voor het Open Huis. Een belangrijke gebeurtenis, die we vanwege de coronamaatregelen helaas ook al een paar keer in alternatieve vorm hadden moeten houden, bijvoorbeeld via een online rondleiding. Maar ook hier gold nu: Het mág weer!

Dus alwéér waren onze eigen leerlingen in grote aantallen aanwezig om de bezoekende groep 8’ers en hun ouders rond te leiden óf om te assisteren bij een vakdocent. De belangstelling was groot en ook hier weer blije gezichten bij leerlingen, collega’s, bezoekers.

Het motto was deze dagen echt weer: ‘Vraag niet alleen wat je school kan doen voor jóu, maar ook wat JIJ kan doen voor je school!’

Intussen zijn we druk bezig met de organisatie van nog een aantal andere uitstapjes en excursies. We hebben wat in te halen, zo voelt het. We kunnen weer school zijn zoals we dat zo graag willen. Door de school uit te gaan en de wereld in. Én door de buitenwereld de school binnen te halen.

Binnenstebuiten. En buitenstebinnen.

Het lijkt alsof we een verloren gewaande vrijheid hebben herwonnen.

Vergeten vrijheid.

En dat is iets om dankbaar voor te zijn, zeker wanneer je dagelijks geconfronteerd wordt met de berichten over die miljoenen mensen van wie die vrijheid juist áfgenomen wordt. Hier vlakbij.

En we gooien alweer vuurwerk van voetbaltribunes, want tja, dat déden we toch altijd zo? En we vechten weer met andere supporters, want dat déden we toch altijd zo? Er zijn andere manieren om de vrijheid van het weer-naar-het-stadion-mogen te vieren lijkt me. Zeker wanneer er zo dichtbij met heel ander vuurwerk wordt gegooid. En om heel andere redenen wordt gevochten.

De school gaat weer open. Open in de zin van dat de deuren naar de buitenwereld weer open gaan. Sommige scholen openen die deuren al voor kinderen die gevlucht zijn uit de oorlog. Mooi. Want naar school gaan, daar heeft een kind recht op.

Er zouden plannen zijn om op de plek van ons oude schoolgebouw aan de Hietweideweg, nu het tijdelijke gemeentehuis, vluchtelingen op te vangen. Ik zou het prachtig vinden.

Dat zelfs ons oude schoolgebouw met terugwerkende kracht weer open gaat.

Écht open.

Want vrij zijn, dat betekent soms heel gewoon: een veilige plek hebben om te schuilen.

Al is het maar een schoolgebouw.

Schuilschool.

Bert Jansen
Docent VC Twello