Een vaccinerend jaar

Faka drerries!

Daarmee begon het afgelopen jaar standaard iedere online les bij ‘een’ klas voor maatschappijleer. De betreffende leerling was altijd als eerste ingelogd en kwam met deze groet in straattaal. Ik begon me te hechten aan die start. Toen zij (het gaat hier over een vrouwelijke straattaalster) naar een andere school ging miste de hele klas die groet. Maar iemand anders dat laten doen voelde niet goed. Gelukkig kwam (en komt) ze nog bijna dagelijks langs.

O ja, ‘faka drerries’ betekent zoiets als ‘hoe gaat het, vrienden?’ Je leert als docent Nederlands dagelijks bij.

Ik hoop(te) eigenlijk dat dit definitief mijn laatste ‘covid-column’ zou worden. De laatste keer dat m’n verhaal gekleurd of beïnvloed zou zijn door het onderwerp corona.

Ik houd nog maar een slag om de (inmiddels twee keer gevaccineerde) arm. Want niets is zeker.

Maar wat snakken we allemaal naar weer een ‘normaal’ schooljaar. Met schoolkampen, puberruil, excursies, werkweken, gastsprekers, de wereld ingaan én de wereld binnenhalen. Want dat is toch wat onderwijs hoort te zijn. In elk geval niet alleen vanachter een scherm die wereld ontdekken. Hoe goed we dat ook met z’n allen probeerden.

De afgelopen week kwamen onze geslaagden naar school voor de jaarlijkse diploma-uitreiking. Voor de tweede achtereenvolgende keer mét beperkingen. In groepjes kwamen ze, mét ouders en/of andere familieleden naar school. We maakten er toch met z’n allen weer een feestje van. Met de nadruk op ‘met z’n allen’, want iedereen doet wel íets om het tot een onvergetelijk moment te maken.

Zelf mocht ik met een aantal muzikale collega’s én een oud-leerling een gloednieuwe schoolband vormen en daarmee optreden. De oud-leerling had een tijdje terug als eens geappt: ‘Hey Bert, het lijkt me leuk om weer eens samen muziek te maken! Is er nog eens iets te doen op school waarbij dat kan?’ Nou, dat bleek een tijdje later zo te zijn! Deal! We speelden het nummer ‘Door de wind’, met aangepaste tekst. En een ingevoegde rap van één van de collega’s erbij. Leuker wordt school niet.

Inmiddels zijn er naar aanleiding van deze avond al wilde plannen om véél vaker dingen met muziek te doen, met collega’s én leerlingen. Een aantal heeft zich al aangemeld. Dat maakt dat je nu alweer zin hebt in een nieuw schooljaar.

Elkaar écht zien en bereiken. Muziek maken, praten, denken, vieren, delen.

Live!

We leven in een wankele wereld. Dat is de afgelopen anderhalf jaar meer dan ooit gebleken.

Wat hebben we moeten schakelen, bijstellen, evalueren, opnieuw beginnen, aanpassen, wanhopen en hopen, blijven geloven in wat we doen. Dwars door alles heen. Dat geldt voor docenten (onderwijspersoneel) én leerlingen.

Ik had niet gedacht dat ik ooit tijdens een les doosjes met thuistesten zou staan uitdelen.

Er is iets van onze zorgeloosheid verdwenen. Niet alleen vanwege een virus, dat alles op z’n kop zet(te). Ook vanwege het feit dat jij zomaar, terwijl je ergens op straat loopt, getuige óf slachtoffer kan worden van een genadeloze en gewelddadige aanslag. Op klaarlichte dag.

Vaak gepleegd door veel te jonge mensen, die geen andere weg zien dan deze afslag.

Misschien onderwijs gemist. Kansen gemist.

Laten we de komende weken allemaal resetten. Het hele systeem herzien. Wij zijn er al mee begonnen. Anders kijken naar onderwijs. En daar conclusies uit trekken. We deden en doen zóveel goed. Maar ook zóveel kan nog beter.

Dank jullie wel allemaal, collega’s en leerlingen, voor alles wat je deed die afgelopen moeilijke tijd.

Wees trots op elkaar en jezelf!

Ik eindig met een stukje uit dat aangepaste diploma-lied:

‘Door de wind/Door de regen/Dwars door alles heen/Door de storm/Al zat alles je tegen

Jij was er/ En je was niet alleen…’

Lauwe vaka drerries!

Meer lezen? Hier vind je alle columns van Bert Jansen.