Weifelwerken en windsurfen

Ik had het zó graag gewild.

Na een lange zomervakantie weer helemaal zorgeloos beginnen. Alles weer normaal. En dan niet dat ‘nieuwe normaal’ waarover het de afgelopen tijd veel te vaak ging, maar het normaal van daarvóór.

Want in de zomervakantie zou het laatste restje ‘C’ als sneeuw voor de zomerzon verdwijnen en daarna zouden we allemaal, leerlingen, docenten én al het andere onderwijspersoneel vrolijk fluitend met rugzakken vol vaccins de school binnen dansen. Zó blij, dat je niet eens zou nadenken over de paradox: weer beginnen met school en je dán pas vrij voelen…!?

Na een kleine week lesgeven is natuurlijk duidelijk dat die vrijheid er inmiddels gedeeltelijk wél weer voor onze leerlingen is, maar nog niet voor ons. Oké, dat is in elk geval beter dan andersom…

Heerlijk dat al die brug- en hogereklassers weer lekker mogen high-fiven, boksen, knuffelen, stoeien, sporten, huggen, zoenen, puber zijn…

Het voorlopige verbod op pauzebezoekjes aan de plaatselijke supermarkt(en) werd natuurlijk niet bepaald met gejuich ontvangen, maar hey, ‘you win some, you lose some…’

In mijn zomervakantie gaf ik regelmatig windsurfles. Aan jongeren, ouderen, gezinnen. Het lesgeven op deze manier heeft zo z’n voordelen. Afstand houden is geen probleem op het water én je bent alleen maar buiten. Bovendien komen de cursisten daar om iets te leren waar ze zelf 100% voor hebben gekozen én wat heel direct resultaat én een enorme kick geeft. Regelmatig klonken na een paar uurtjes kreten over het water als: ‘Oooh! Wauw! Yes! Dit is gaaf!’ (Uitroepen die ik niet direct hoor wanneer ik het naamwoordelijk gezegde uitleg, maar ik ga toch proberen iets hiervan mee te nemen…😊)

Leuk om hier op school weer klassen voor je te hebben die je nog niet eerder les hebt gegeven. Even kennismaken. Natuurlijk wat van m’n eigen surffilmpjes laten zien. En van m’n muziek laten horen.

Vragen wat ZIJ leuk vinden om te doen, te lezen, te luisteren.

De tweede les bij een derde klas havo begon toevallig met een verhaal over (golf)surfen. Maar toeval bestaat toch niet? Was het dan toch om dat vrije vakantiegevoel nog even vast te houden? Dus terwijl de leerlingen in groepjes op het talenplein het verhaal lazen had ik op de achtergrond maar even wat spectaculaire golfsurffilmpjes aangezet. Voor de ‘onderdompeling’ in het thema. En schoten er al lied- en rapteksten door m’n hoofd over strand, surfen en golven. Mooi om iets mee te doen in de vólgende les. ‘Loopt ie nou nog stééds z’n surffilmpjes te laten zien?’ Dat was onze directeur, die de dag ervoor ook al even lang was geweest, net op het moment dat ik…precies.

Ik legde het natuurlijk even uit, je bent tenslotte docent. ‘Wat een mooi vak heb je toch eigenlijk he?’, zei hij lachend. Ja. Eigenlijk best wel!

Even later vroeg een leerling aan me of ze ‘alsjeblieftalsjeblieft’ héél even bij haar brugklasbroertje in het aangrenzende lokaal naar binnen mocht gluren. Ze wilde hem zo graag even zien zitten. (Misschien zag ze hem thuis wat minder zitten.) ‘Kon ik niet even een smoesje bedenken zodat ze…?’

Oké. Ik was tenslotte nog in vakantiestemming. Schreef een briefje voor m’n nieuwe collega in dat lokaal. ‘Dit is een fakebericht. Ze wil even haar broertje zien. Lees dit en bedenk maar iets…viele Grüsse, Bert. Ja, hij geeft Duits. Glunderend kwam ze terug. De collega had voor haar ook een briefje geschreven, in het Duits. Of ze dat voor mij dan wilde vertalen…! Missie geslaagd. Niet iets om dagelijks te gaan doen, maar wel even leuk…en een ganz tolle reactie van mijn collega.

Verder was het best vreemd af en toe. In de pauzes met een aantal collega’s onwennig en omzichtig, al dan niet getooid met mondkapjes, de orde én de afstand proberen te bewaren. Bij een leswisseling op de trap opeens midden tussen de leerlingen lopen en denken: ‘Dat moet ik anders gaan doen..’

Nadenken over het uitdelen van spullen in de les. Tafels laten reinigen. Me als een soort imker in een bijenkorf met gezichtsscherm tussen de rijen bewegen, wanneer dat écht even nodig is.

Raam open. Deur open. Luchtkwaliteit checken.

Het is even wennen. Soms is het een soort ‘weifelwerken’. Zal ik..kan ik..mag ik..

Maar we kunnen het! Het (weifel)went al best. Regels volgen, maar soms óók flexibel zijn.

Of, om er maar (weer) eens een surfuitspraak bij te halen, die ik bij die lessen graag gebruik:

‘You can’t control the wind, but you can learn how to surf!’

Een mooi schooljaar gewenst iedereen!