Lieve leerling,

Daar zat je dan opeens…

De school ging dicht, zomaar plotseling, middenin het schooljaar.

Misschien dacht je heel even dat het een soort vakantie ging worden.

Maar waarschijnlijk kwam je er al snel achter dat dat niet bepaald het geval was.

Zelfs Cor en Don waren het vakantiegevoel al snel kwijt.

In no time kregen jij en je ouders mailtjes thuis, waarin werd uitgelegd dat je vooral goed moest blijven kijken in het programma ‘It’s Learning’. Je weet wel, daar zetten docenten altijd in wat de lesstof is, wat er uitgelegd gaat worden en wat jíj moet gaan doen. Vaak kwam je er mee weg om daar niet al te vaak in te kijken, want diezelfde docent vertelde tóch nog wel een keer of zeven wat je moest doen. Net zo goed hadden docenten wel eens ff geen tijd er iets in te zetten en dachten: Dat vertel ik in de les wel…

Echt nuttig bleek zo’n systeem pas wanneer je docent een keer ziek was en vervangen werd door iemand die misschien normaal gesproken dat vak niet eens geeft. Die vervanger kon dan tóch zien wat de lesstof was, kon zelfs een PowerPoint of filmpje laten zien, of jou vragen even in te loggen.

Zo’n twee weken terug kwamen we in een situatie waarin het leek of álle docenten ziek waren. Nou ja, in elk geval absent. En dan zonder vervanger…

It’s Learning werd opeens zó drukbezocht dat we de naam na twee dagen gerust hadden kunnen veranderen in ‘It’s Not Working’.

En wij begrepen natuurlijk ook best, dat het contact met jullie niet alleen maar op die manier kon verlopen. Zo van: wij gooien dat systeem vol met opdrachten en jullie gaan het zonder vragen braaf maken allemaal…yeah, right…!

Na een aantal dagen gerommel verschenen de eerste berichten over ‘online lessen’. Wat? Hoe dan? Tja, vraag mij ook maar niet hoe het allemaal zo snel ging, maar daar zat je dan: voor je laptop met dat hoofd van die docent in beeld, nog dichterbij dan normaal in de les…! En ja, je moest gewoon op tijd, volgens een rooster, in die les aanwezig zijn en ja, het werd keurig geregistreerd wanneer dat niet zo was en nee, je mocht nog steeds niet door de uitleg heen praten…

Poeh…, deze hele switch van ‘fysiek in een klaslokaal’ naar ‘online met beeld en geluid’ was voor de meeste docenten net zo’n Verandering als voor jullie. Paniekwhatsappjes, screenshots, snelle uitleg-van-collega-filmpjes, alles kwam en komt voorbij. En bij jullie werden de ‘muiters’ uit de ‘gewone’ lessen nu de ‘muters’, die er natuurlijk allang weer achter waren gekomen hoe je de microfoon van de docent kon dempen… dus wij weer op zoek naar hoe je dát kon voorkomen… het blijft een spel, dat lesgeven.

Maar hey, wij snappen jullie ook. Complimenten voor hoe jullie het allemaal oppakken en hoe je je best doet zoveel mogelijk te doen en dat góed te doen. Ja, dat sluiten van de scholen was en is natuurlijk in de eerste plaats bedoeld om levens te sparen, laat dat duidelijk zijn. Maar helemaal niks doen en achterstanden oplopen is ook geen goed idee.

Nogmaals, jullie doen je best. Misschien heb je twee, drie, vier bloedirritante krijsende broertjes en/of zusjes rondlopen. Misschien help jij ze juist met hún huiswerk. Misschien werkt één van je ouders, of wie weet wel allebei, in de zorg of een ander, op dit moment zo cruciaal beroep. En komt er dus behalve dat huiswerk, nog véél meer op jou neer. Misschien ben je gewoon bang, wanneer je al die nare berichten hoort en ziet in de media. Misschien mis je je vrienden, klasgenoten, familie waar je nu niet naartoe mag. Misschien zit je in groep acht en vraag je je af of je nog een musical gaat doen, een leuk afscheid krijgt. Misschien zou je dit jaar examen doen en weet je inmiddels dat dat niet doorgaat en je diploma afhangt van ándere resultaten.

Hou vol! Dat proberen wij ook. Er gebeuren ook veel mooie dingen. Bij jullie. Bij ons.

Ik hoop dat we elkaar voor de zomervakantie in elk geval weer kunnen ontmoeten in real life, in een échte school en niet zo’n onlineversie. Ik stel me dan voor dat we in de aula een enorme groepshug organiseren, of in een kring om het schoolgebouw de school ‘omarmen’, (wie regelt een drone voor de foto?), of een hele lange sliert met leerlingen en docenten, van buiten naar binnen, dwars door het hele gebouw, hand in hand, omdat het weer kan.

En omdat we nu misschien pas beseffen hoe fijn dat is.

‘You don’t know what you’ve got until you lose it.’

Laten we elkaar in deze ‘tussentijd’ dan maar online vasthouden.