Coronaberschap

Even had ik het idee in een of andere sciencefictionfilm te zijn beland. Maar dit was toch echt het achtuurjournaal en nee, ‘Cor’ bleek niet zo gezellig als de eerder door mij voorgestelde naam moest bewerkstelligen. Beelden van mensen in witte beschermende pakken, ziekenhuisbedden, berichten over aantallen, verspreidingen, prognoses. Het was meer ‘Cor O.’  geworden, een misdadiger.

Het is bijna niet te doen om deze dagen een column te schrijven, zonder dat je verhaal, voordat het geplaatst wordt, alweer door de actualiteit is ingehaald. Want, schrijven op zondagavond, maandag- ochtend nog een keertje doorlezen en opsturen, dinsdag in een krant, woensdag in een andere krant, donderdag of vrijdag online, zo gaat het.

Ik doe toch maar weer een poging. De vorige keer stond het aantal besmette personen met het coronavirus op 10. Het vervolg is inmiddels alweer geschiedenis. En op de dag dat ik déze schrijf is het besluit genomen alle scholen te sluiten. Na lang twijfelen.

Dat betekent dat ik morgen (lees: maandag) wél met mijn collega’s naar school ga, maar dan zónder dat er leerlingen zijn en dus niet om les te geven, maar om samen te bespreken hoe we het verder de komende weken gaan aanpakken. In de personeelsapp hielden we het afgelopen weekend elkaar op de hoogte, stelden we vragen en bezwoeren we de angst met heerlijk flauwe cartoons en filmpjes van o.a. de toiletpapierhamsterwoede. Niets leerlings is ons vreemd. Een collega verzuchtte dat het toch wel fijn was zo’n ‘van-je-af-praat-appgroep’ te hebben.

Nadat we onszelf ervan overtuigd hadden dat we toch méér waren dan een veredelde kinderopvang, alleen bedoeld om ánderen hun werk te kunnen laten doen (de eerste berichten vanuit de politiek deden iets anders vermoeden), kwamen de eerste enthousiaste ideeën alweer bovendrijven. Over hoe je van je les ‘online’ iets leuks kan maken, hoe contact te houden met je leerlingen, hoe die examenkandidaten niet aan hun lot over te laten. Nee, jongens en meisjes, het wordt géén vakantie van drie weken, maar wel een mooie gelegenheid om eens te laten zien dat jullie ook zónder die pedagoochelaars in zo’n lokaal les kunnen volgen en dingen kunnen leren! (Eh…we wísten trouwens allang dat jullie dat kunnen, maar we zijn bang ons baantje kwijt te raken…)

Verder kwamen er mooie en lieve briefjes voorbij, speciaal bedoeld om bij oudere buren of buurtgenoten in de bus te gooien, met het aanbod boodschappen voor ze te doen of op wat-voor-manier-dan-ook te helpen.

Een land plat. Ik had het, misschien los van de ‘autoloze zondagen’ tijdens De Oliecrisis in de jaren ’70 (Leuk! Rolschaatsen op de snelweg!) nog niet echt meegemaakt.

Mijn moeder wel. Ze is 87 en eervol lid van De Risicogroep. Ik haalde haar langs om te komen eten en dacht dat ik haar misschien moest waarschuwen om die knuffel, die er altijd is, over te slaan. Maar ze stapte in mijn auto, gaf me een korte elleboogstoot (ik was net op tijd om de mijne ertegenaan te zetten) en zei: ‘Boks jongen!’ (Het is fijn als er nog iemand leeft die jou ‘jongen’ noemt). ‘Wat een toestand he? Het is net of het weer oorlog is…! Zo raar!’ Tja, zíj kon het weten.

Een oorlog, een crisis, een virus, het haalt soms verkeerde dingen in mensen naar boven, zoals snel jóuw karretje volgooien met levensmiddelen en toiletpapier (dat laatste misschien omdat je schijt hebt aan anderen?), maar…het haalt ook en misschien wel voorál móóie dingen tevoorschijn.

Samen proberen hieruit te komen. Er voor elkaar zijn. Je verantwoordelijkheid nemen. Als beoefenaar van jouw beroep. Als ouder. Als leerling. Als méns. Dus ff geen geintjes meer nu. Nou ja, een relativerende cartoon hier en daar, dat moet kunnen. Lucht op.

Maar nu is er ook die behoefte aan ‘noaberschap’. Prachtig woord.

Nou, vooruit: ‘Corón(o)aberschap’.

‘Wir schaffen das, yes, we can!’

‘There’s in crack in everything. That’s how the light gets in.’ (L. Cohen)

Ja, we hebben een flinke barst opgelopen.

Maar dat licht moet érgens doorheen.

Sterkte iedereen. En een hele grote ‘elleboogboks’ voor iedereen in de verpleging en/of andere zorg(en)…