Immobiel

Bert Jansen laat u de sfeer proeven op het Veluws College Twello. In deze blog schrijft Bert, docent Nederlands en maatschappijleer op deze middelbare school, over ontroerende, grappige of confronterende belevenissen, vaak gekoppeld aan de actualiteit.

10 oktober 2019

‘Sorry meneer, ik heb zó geen zin in mijn leven vandaag! Het is sowieso gewoon mijn week niet!’

Bovenstaande verzuchtte een leerling toen ik haar met zachte drang aanspoorde iets te gaan doen tijdens de les. Het was nog net september, maar ze leek STOPtober al te hebben ingezet.

Picture this: sportief (lees: relaxed) gekleed, één besneakerde voet op de lege stoel naast haar, hoofd wat moedeloos gebogen, rugtas nog ongeopend op de vloer, één arm en hand ter ondersteuning van dat vermoeide hoofd, de andere losjes op de tafel, als was het geheel zo vanaf het plafond naar beneden komen dwarrelen.

Het zal je dag maar niet zijn. Altijd is het wel iemands week of dag, maar nooit eens de jouwe. Je hebt de week van de poëzie, van het huisdier, ja die wél, de week van de vrede, Sneekweek (nee, niet voor bedreigde slangen), de week tégen het pesten, tégen de eenzaamheid, wereldvoedselweek (Niet dat de broodjes op school dan gratis zijn) en dit is maar een kleine greep uit alle weken ván, vóór of tégen iets. Om over dagen maar niet te spreken. Die gaan van de ‘Dag van het naakt tuinieren’, via ‘Dag van de scheiding’ naar ‘De dag tegen kinderarbeid’. Dat laatste bestaat volgens veel leerlingen nog steeds, dus wat helpt één dagje in het jaar dan?

Ikzelf mag niet klagen. ‘Wij’ docenten hebben ‘De dag van de leraar’. Dit jaar viel deze op een zaterdag. Ik begrijp niet waarom ze ook het weekend mee laten doen! Of misschien ook wel. Het kan zijn om kostbare effectieve onderwijstijd te sparen, want anders valt het altijd op een lesdag en dan lopen al die pedagoochelaars maar weer gebak te eten, komen ze te laat bij hun klas, moet de directeur een rondje doen langs alle lokalen met een leuk presentje, en dat midden in een strak geplande les, nee, we nemen het weekend gewoon mee! Een andere reden kan zijn nog eens te benadrukken dat je als docent eigenlijk geen weekend hébt. Dag van de leraar, gewoon keihard op zaterdag! BAM! Dát zal ze leren!

Zelf stond ik op ‘De zaterdag van de leraar’ voor waarschijnlijk de laatste keer dit seizoen op m’n supboard. Mooie herfsttocht maken over het water, door smalle slootjes, onderweg nog wat foto’s schieten (doe ik al jaren, mét m’n mobieltje), vast een béétje onze vakantieplek opruimen, misschien nog één keer volgend weekend……..? Een Dag van de leraar om juist even niet met onderwijs bezig te zijn, maar m’n hoofd leeg te maken.

Totdat, bij die ene foto, mijn mobieltje, weliswaar in waterdicht hoesje, besloot uit mijn vingers te glippen en in twee seconden voor eeuwig te verdwijnen in het Giethoornse water. Van m’n plank springen en nog een kwartier met handen en voeten rondwoelen over de modderige bodem mocht niet baten. Op De dag van de leraar liet ik een stukje van m’n leven achter me. Zo voelde het even. Ontgoocheld supte ik terug. Was het tóch niet MIJN dag, die Dag van de leraar!? Thuisgekomen begon ik pas echt te merken wat mijn ‘immobiliteit’ inhield. Volkomen onbereikbaar zijn. Van geen enkele appgroep meer lid zijn. Niet meer elke twee minuten naar je mobieltje grijpen. Niet meer kunnen laten weten hoe laat je thuis denkt te zijn.

Het werd een heel rustig Weekend van de leraar. Op zondagmiddag wel wat licht nakijkwerk, maar daar vlóóg ik doorheen, want ik werd niet afgeleid door honderd berichtjes.

Weet je, leerling, soms lijkt het jouw dag niet. En dan wordt ‘ie het opeens tóch. Het is maar hoe je het bekijkt. ‘You win some, you lose some’.

Ik schreef deze column zoals gewoonlijk op zondagavond. Maar nu zonder mobieltje erbij. Zelden zo rustig geschreven. Naast mij op de bank het dag-van-de-leraar-cadeautje van m’n werkgever. Een blikje met de tekst: ‘Bedankt! Een blik van waardering. We would go nuts without you!’ Inhoud: (1x raden) Nootjes…

Ik knabbel ze lekker weg tijdens het schrijven. En ik neem me voor dat ik stiekem nog een paar weekjes immobiel ga blijven. Immobiliteit. Immobili-tijd.

Maar jullie weten natuurlijk net zo goed als ik dat ik vanaf mogen allang weer op zoek ben naar een nieuw leven, oftewel een nieuwe mobiele telefoon. Een docent is ook maar een mens.