Bert Jansen laat u de sfeer proeven op het Veluws College Twello. In deze blog schrijft Bert, docent Nederlands en maatschappijleer op deze middelbare school, over ontroerende, grappige of confronterende belevenissen, vaak gekoppeld aan de actualiteit.
13 september 2018
Na zes weken zomervakantie ben je het leven met agenda’s, planners en afspraken behoorlijk ontwend. Ik tenminste wel.
De eerste mailtjes ná de vakantie komen in het begin nog binnen als een serie precisiebombardementen, maar na een paar dagen werken ben je er alweer op ingesteld en verwerkt je brein ze weer met ouderwets gemak. Kwestie van mindset, of beter: mindREset.
In kranten en tijdschriften verschijnen rond het einde van de zomer vaak artikelen met titels als: ‘Hoe houd je het vakantiegevoel zo lang mogelijk vast?’ Die fles Italiaanse wijn of dat leuke miniatuurtje van het Vrijheidsbeeld, meegenomen vanaf je vakantieadres, helpen niet echt. De lokale drankjes en hapjes smaken nu eenmaal het best óp locatie. En dat Vrijheidsbeeldje ziet er in je vensterbank opeens belachelijk uit.
Het gaat ook meer om het vakantiegevoel ‘in je hoofd.’ Af en toe nog even terugdenken aan de rust die je daar had.
Aan de andere kant is het ook goed om weer eens aan het werk te gaan. Zonder werken zou er niet eens een vakantiegevoel bestáán, het zou niet meer speciaal zijn.
Bij ons op school hadden ze ook prima begrepen dat je even wat vonkjes nodig hebt om het onderwijsvuur weer aan te steken. In plaats van de barbecue. Tijd om vakantiebelevenissen uit te wisselen, want we zwierven weer zo vrij als vogels de wereld rond en kwamen terug met koffers vol verhalen. Mooie, onvergetelijke, soms heftige. Een collega maakte de aardbeving op Lombok mee. Was eigenlijk nog maar net thuis. Maar wás er weer, nog vol van en met emoties. Dát vakantiegevoel wil je juist snel vergeten. Maar je wilt je verhaal ook kwijt. Er was ruimte voor, op die eerste dag.
Er was een spreker uitgenodigd. Ze had ooit een tijdje bij ons gewerkt als docent. Ze presenteerde nu haar boek ‘Onderwijsvuur.’ We kregen allemaal een exemplaar.
We kregen van haar ook een klein plakje boomstam, waarop we een woord konden schrijven dat we belangrijk vonden voor onszelf, maar ook in ons werk wilden vasthouden. Ik schreef er met een stift het woord ‘Vrijheid’ op en tekende er een surfzeiltje bij. Voor mij het ultieme vrijheidsgevoel. We moesten het in onze zak steken met de aanbeveling het af en toe tevoorschijn te halen en er op te kijken, of het nog zo werkte voor ons. Mooi idee.
Met het arriveren van onze leerlingen, dit jaar een groter aantal dan we ooit hebben ontvangen, kwamen die eerste vonken vanzelf binnen. Want wanneer zij er zijn, gaat dat vuurtje vanzelf weer branden. Ze zijn de vonken én de brandstof van ons werk. Ik hou van vakantie hoor, maar ben ook altijd weer erg blij mijn collega’s (ook weer veel nieuwe!) en leerlingen te zien.
Inmiddels zijn zij ook alweer overal en nergens in én buiten de school. Berlijn, De Ardennen. Want de wereld is groter dan het schoolgebouw.
We zijn alweer ruim twee weken bezig. Projectlessen geven, excursie in Deventer, nieuwe klassen ontmoeten en leren kennen, een dagje (nachtje) assisteren bij het brugklaskamp, lessen opstarten. Het is een soort thuiskomen, vertrouwd, maar o zo afwisselend. De kleine wereld die school heet.
Thuiskomen is een heel belangrijk onderdeel van vakantie. Je ‘welkom thuis’ voelen.
‘Welkom thuis’ wil ik ook zeggen tegen Lili en Howick. Welkom thuis waar jullie al tien jaar thuis wáren! Onder andere omdat je hier naar school ging. En niemand mag er tien jaar over doen om dan nog te bedenken dat je toch maar weer weg moet gaan.
Nadat mijn lange broek die ik de eerste schooldag droeg (in de vakantie alléén maar korte gedragen) uit de was kwam, voelde ik halverwege een lesdag iets in m’n zak.
Het was het plakje boomstam. Het woord ‘Vrijheid’ en het surfzeiltje waren flink vervaagd.
Verwassen vrijheid………NU AL??
Ik pakte meteen een stift en schreef alles weer over.