Je spel of je leven

Bert Jansen laat u de sfeer proeven op het Veluws College Twello. In deze blog schrijft Bert, docent Nederlands en maatschappijleer op deze middelbare school, over ontroerende, grappige of confronterende belevenissen, vaak gekoppeld aan de actualiteit.

27 maart 2019

Je hebt van die weken waarin de nare nieuwsberichten over elkaar heen buitelen.
Nog maar nauwelijks bekomen van de ene gebeurtenis, moet je je aandacht alweer richten op de volgende.

Een aanslag in Nieuw-Zeeland, Christchurch. De naam van die plaats zou kunnen doen vermoeden dat er alleen maar fundamentalistische christenen wonen die geen enkel ander geloof in hun stad dulden en dat er in die stad alleen kerken staan. Niets is minder waar. Maar een man liep al schietend een moskee binnen en doodde zo’n vijftig mensen. Hij filmde de hele aanslag en die verscheen via een livestream rechtstreeks op social media. Er werd te laat gereageerd door zogenaamde geweldsfilters, zodat al veel mensen het filmpje hadden bekeken voordat het verwijderd werd. We bespraken de gebeurtenis bij maatschappijleer en daar bleken veel leerlingen het betreffende filmpje op hun telefoon te hebben. Je kan er kwaad om worden, of je tenminste verbazen. Het eerste deed ik niet, het tweede wél een beetje. Of ik het wilde zien? Poeh… eigenlijk niet… maar toch ook eigenlijk wel. Dus ik keek alsnog even. En toen zag ik het. Het filmpje leek erg veel op een game. Zo eentje waarin jij de schutter bent en constant alleen de loop van je geweer met vizier voor je ziet en mensen ziet omvallen na weer een salvo van jou.

Maar dit was geen spelletje.

Werkelijkheid en gewelddadige games uit elkaar houden wordt echter wel steeds moeilijker. De dader zei te zijn ‘getraind’ door zo’n game.

Slechts enkele dagen later kwam een leerling een les binnen met het bericht: ‘Hebt u het gehoord van die aanslag in Utrecht?’ Dat had ik nog niet. Zij had de melding gezien op haar mobieltje, op weg naar de les. De stad Utrecht ging een paar uur op slot. Gevangen in je eigen stad, je eigen school.

Wéér een paar dagen later was er een ouderavond op onze school over gamen en social mediagebruik, verzorgd door Tactus, HALT en tussendoor theater van De Nieuwe Lichting. Leuk gebracht en altijd zinvol om daar eens over te praten. Toch ging het vaak over vragen als: ‘Hoeveel ‘schermtijd’ zal ik mijn kind maximaal per dag geven? Neem je het mobieltje van je kind weleens af?’

‘Vroeger’ las je met een lampje stiekem nog even in je bed langer door dan mocht. Een boek.

Nu doe je dat misschien stiekem op je mobieltje. En dan niet lezen, maar gamen. Er was een grappig filmpje waarin werd gedaan of het gamen éérst was uitgevonden en de boekdrukkunst pas daarna. Zouden we ons dan nu zorgen maken over de hoeveelheid ‘leestijd’?

Wij, volwassenen zaten weer eens een avond te praten over júllie game- en internetgedrag jongens en meisjes! Maar wat voor voorbeelden krijgen jullie van ons, ‘wijze’ (nee, ik ga niet over een uil beginnen) volwassenen?

Volwassenen zitten te appen op de fiets met een peutertje fietsend ernaast, dat vervolgens bij moeder of vader in de wielen rijdt en valt. Ik zag het pas gebeuren. Volwassenen zitten nog steeds met een mobieltje in de hand achter het stuur van hun auto. Volwassenen zappen zich lusteloos door weer een tv-avond en willen niet dat jij je mobieltje meeneemt naar je kamer. Schelden elkaar schaamteloos uit op Twitter, Facebook of Insta en vinden dat jij online pest wanneer je iemand eens flink de waarheid zegt via whatsapp. Wij hebben jullie opgezadeld met al die digitale apparaten en het internet. En met heel veel slechte voorbeelden over het gebruik ervan.

Laten we vooral blijven praten over het gebruik van internet, social media en games. Maar graag ook over de inhoud. Wát kijk je? Wát speel je? Wát post je? Wat DOET het met jou en die ander?

En laten we het vooral SAMEN doen. Jongeren én volwassenen. Vaak zoeken we elkaar pas op wanneer het misgaat. En dan zijn er opeens geen grenzen tussen jong en oud, christenen en moslims en lopen we gezamenlijk in weer een stille tocht, omdat het zo vreselijk fout ging.

Ik weet zeker: samen komen we daar ooit een keer uil.

Sorry, typefoutje………

UIT!