Van 100 naar 0

Bert Jansen laat u de sfeer proeven op het Veluws College Twello. In deze blog schrijft Bert, docent Nederlands en maatschappijleer op deze middelbare school, over ontroerende, grappige of confronterende belevenissen, vaak gekoppeld aan de actualiteit.

12 juli 2018

Langzaam maar heel zeker komt De Grote Vakantie, zoals we die vroeger noemden, in zicht.
Van rustig afbouwen is in het onderwijs overigens geen sprake.

De voorlaatste week was er één van heel veel afwisseling, heel veel inzet van heel veel collega’s en leerlingen. We hadden in één week twee prachtige projecten, een geweldige diploma-uitreiking én een toetsweek voor de bovenbouw. Menig collega bracht het laatste weekend, al dan niet in de hete zon, die maar blijft schijnen deze weken, door met krattenvol correctie, rekenmachine en laptop.

De brugklassen hadden het mooie project ‘Ode aan’, resulterend in een prachtige, creatief vormgegeven ‘kunstroute’ in hartje Twello, rond de school. Mooie, grappige, talentvolle presentaties met veel enthousiaste bezoekers. Een directeur die ook rondfietst en meegeniet, maar net zo gemakkelijk de volgende ochtend alweer om 8.00 u. met containers loopt te slepen. ‘Met je poten in de klei blijven’ heet dat volgens mij. Mooi man.

De tweedejaars werden geconfronteerd met verhalen van mensen die, op welke manier dan ook, te maken hebben of hebben gehad met vooroordelen, discriminatie, of voor wie het leven zomaar opeens een heel andere wending nam. Een bezoek aan de film ‘Love, Simon’, over worstelen met homoseksuele gevoelens. Een bezoek aan voormalig kamp Westerbork. Ook daar weer verhalen over mensen die de meest vreselijke dingen meemaakten. ‘Toch wel goed dat we dit blijven herdenken’, zei een leerling na afloop. En dat is wat je wilt bereiken. In de klas kwamen een Syrische vluchteling en een ex-verslaafde hun verhaal vertellen. Indrukwekkend. In een ‘Gesamtkunstwerk’ toonden de leerlingen hún terugblik op deze week.

En dan onze jaarlijkse diploma-uitreiking. Elk jaar weer een feestje, een ‘avondje uit’ voor alle bezoekers. Een zeer passende en creatieve speech van onze directeur, toegespitst op het W.K-voetbal. Met collega’s een hilarisch cabaret verzorgen vóór de pauze en ná de pauze genieten van de persoonlijke woordjes van onze mentoren voor onze geslaagde leerlingen. Met een voldaan gevoel naar huis na zo’n avond. Dankbaar.

De volgende ochtend zit je weer in de bus op weg naar Westerbork. Zo afwisselend kan onderwijs zijn.

De laatste week is aangebroken. We gaan in de vergaderingen weer ons best doen de juiste en meest wijze beslissingen te nemen over die leerlingen. Serieus werk. Dan, ter ontspanning, nog een teamactiviteit.

En dan komt De Laatste Dag. Leerlingen komen nog even bij hun mentoren, samen afsluiten, rapporten mee.

De laatste dingen worden uitgedeeld, trots meegenomen of zielloos achtergelaten in een al even zielloos, leeg gebouw. Want, zonder leerlingen heeft de school geen ziel.

We hebben het eerste volledige schooljaar in ons prachtige, nieuwe gebouw erop zitten. We hebben hard gewerkt, gelachen, gehuild, we zijn samen De Wereld In Het Klein geweest.

Waar autobezitters trots opscheppen over het feit dat hun auto in 10 seconden van 0 naar 100 accelereert, gaat de docent in tien seconden van 100 naar 0.

Dat is dan in de eerste week van de vakantie even wennen. Je ‘moet’ opeens niets meer en weet je nog geen raad met dat gevoel. Misschien hebben leraren een lange vakantie omdat ze al een paar weken nodig hebben om aan het idee te wennen.

In die zo drukke voorlaatste schoolweek ging ik op een ochtend met de trein naar school, omdat ik geen auto had die dag.

Een buurvrouw zag me lopen. Ik had een knalroze rolkoffer met verkleedspullen en nakijkwerk bij me én mijn gitaar.

‘Hey Bert! Ga je op reis? Veel plezier!’, riep ze me toe.

‘Ik antwoordde: ‘Ja! Ik ga op reis! Naar m’n werk!’

Het was weer een prachtige reis. En plezier hád ik… weer een heel schooljaar lang.

Ik heb een mooi beroep.

Fijne vakantie!