Dreigingsniveau

Bert Jansen laat u de sfeer proeven op het Veluws College Twello. In deze blog schrijft Bert, docent Nederlands en maatschappijleer op deze middelbare school, over ontroerende, grappige of confronterende belevenissen, vaak gekoppeld aan de actualiteit.

29 maart 2018

Ik was in de MediaMarkt. Op zoek naar ‘dingen waar je blij van wordt.’ Ik vond ze deze keer niet, maar was wel getuige van een gesprekje tussen een moeder, een oma en een medewerker van de winkelketen. De moeder vroeg naar een bepaalde game. Dat klinkt sowieso al apart uit de mond van iemand, ouder dan veertig. De betreffende game was er nog niet, maar zou er binnenkort (weer) zijn. Het bijbehorende jongetje dat een eindje verderop stond, had in elk geval nog geen hoortoestel nodig, want hij had de vraag van moeder en oma verstaan. ‘Waarom vroegen jullie dat? Krijg ik die? Krijg ik die?’ ‘Nee, nee, sowieso niet nú , je weet wel wanneer misschien wel hé? We vroegen alleen of ie er was…’

Het jongetje liep licht teleurgesteld met z’n moeder mee. Oma legde nog even uit aan de medewerker: ‘Ja, hij moet binnenkort de Citotoets maken en we hebben afgesproken dat als hij … (ik noem geen getal) of méér haalt, dat hij dan iets moois krijgt…!’

De medewerker knikte begripvol. Hij kon zich waarschijnlijk z’n eigen Citotoets nog herinneren. Misschien had hij na de uitslag gedacht: ‘Ik ga alleen nog dingen doen waar ik wél blij van word’ en was hij zo bij de Mediamarkt terechtgekomen. Je weet het niet.

Nu komt die Citotoets inmiddels een beetje als mosterd na de maaltijd, want hij wordt pas ergens medio april afgenomen.

De basisschool heeft dan al lang het schooladvies gegeven. Dat advies kan nog aangepast worden ná de uitslag van ‘De Toets’, maar alleen naar boven. Dat is mooi, maar lang niet altijd wenselijk. Je kunt als school ook zó fanatiek oefenen met oude Cito’s, dat je leerlingen een bepaalde vaardigheid ontwikkelen in het maken van die toets. Dat levert een vertekend beeld op, want het gaat natuurlijk om veel méér dan alleen de uitslag van die ene toets.

En dan Het Advies. De afgelopen weken kwam in de media veelvuldig naar voren dat meer dan de helft van de basisschoolleerkrachten van groep acht door ouders onder druk wordt gezet voor een zo hoog mogelijk schooladvies. Bij meer dan de helft was er zelfs sprake van daadwerkelijke bedreiging, schelden, intimidatie en chantage. Soms werd er geld geboden. Eén op de vijf van de bevraagde groep leerkrachten gaf toe wel eens een advies onder druk aan te passen.

Als school voor voortgezet onderwijs volgen wij in principe het advies van de basisscholen. Zij zijn de experts, die de leerling al die jaren hebben meegemaakt en begeleid. Maar wanneer je dit soort dingen leest ga je je toch zorgen maken. Wat doe je een kind, jé kind aan? ‘Ouders willen het beste uit hun kind halen’, hoor je vaak, maar hopelijk niet ten koste van alles. Wij ontvangen onze nieuwe brugklassers in het vertrouwen en de hoop dat ze op de goede plek geland zijn. Dat ze niet op hun tenen of tandvlees moeten lopen, maar zich óók niet vervelen. Zo’n advies luistert dus best nauw. En sommige dingen kun je nog niet voorspellen vanuit groep acht. Daar zijn of worden het nou eenmaal pubers voor.

Misschien moeten we toch het plan van president Trump volgen en zelfs basisschoolleerkrachten gaan bewapenen. Met ‘hogedrukpistooltjes’ (passende naam) om dreigende ouders met propjes papier terug te schieten. Of zo’n tegeltje van ‘juf Ank’ in je lokaal hangen met die tekst: ‘Als je wilt dat je kind omhoog komt, moet je er voorál bovenop gaan zitten…’

Ik hoop dat het jongetje van de MediaMarkt z’n game krijgt. Maar ook als ie niet die score haalt die z’n ouders blijkbaar zo graag willen. Ik hoop vooral dat ie op een plek komt waar hij zich fijn voelt, kan laten zien wat hij kan in een veilige omgeving. Want wanneer je eigen ouders je niet goed genoeg vinden, is het ‘game over…’

Morgen weer lekker aan het werk met o.a. onze brugklassers.

Dingen waar je blij van wordt.