Prestaties, privacy en protesten

Bert Jansen laat u de sfeer proeven op het Veluws College Twello. In deze blog schrijft Bert, docent Nederlands en maatschappijleer op deze middelbare school, over ontroerende, grappige of confronterende belevenissen, vaak gekoppeld aan de actualiteit.

23 februari 2018

De afgelopen weken draaiden de digiborden, laptops en mobieltjes weer op volle toeren. In tussenuren, pauzes en ja, natuurlijk, ook best wel eens tijdens lessen volgden velen de verrichtingen van ‘onze’ Olympische sporters. Dat daarbij omgaan met druk en verwachtingen minstens zo belangrijk was voor die sporters als de fysieke conditie, bleek meer dan eens. Je moet er maar tegen kunnen dat miljoenen meekijken en via social media ieder kuchje, misstapje en iedere blik kunnen volgen. ‘Zero privacy and loads of pressure’. ‘Ging hij nou alwéér naar de w.c.? Draaide hij aan een schroefje aan zijn schaats? Zag ik daar een misstapje tijdens het inrijden? Is z’n vriendin zwanger? Hij maakte zo’n gebaar naar de tribune…’

Juist de sporters die zich nog enigszins in de schaduw van de belangstelling kunnen voorbereiden blijken dan opeens de Grote Verrassing. Van hen verwachtte niemand het. No pressure.

24/7 camera’s op je gericht, je wenst het niemand toe. En als leerling in een school wil je dat al helemáál niet.

Toch voelen die leerlingen zich steeds meer beroofd van hún privacy door nota bene hun ouders, zo bleek uit recente berichten. Scholen delen namelijk steeds méér informatie met ouders via digitale leerlingvolgsystemen. Of misschien moet ik zeggen: leerlingVERVOLGsystemen. Ouders zien cijfers bij wijze van spreken al vóórdat hun kind die zelf heeft gezien. En sturen dan een appje tijdens de les: ‘Hoe kom jij nu aan die 2.4 voor Frans? Je hebt niet eens gezegd dat je een toets hád! En je was nog naar een feestje geweest ook!’ (‘Ja, mam, een Nederlandse avond met Frans Duits!’)

‘Voorlopig huisarrest!’ (En je was nog niet eens thuis, dus zo kom je op het idee dat als je gewoon niet naar huis gaat, je ook geen huisarrest kan krijgen…)

‘Waarom was jij te laat vanochtend? Je ging ruim op tijd de deur uit!’ (‘Sorry mam, ik had nog een kiss and ride in het fietsenhok en die liep wat uit. M’n mascara ook trouwens’.)

‘Wat las ik? Was je eruit gestuurd bij meneer Jansen?’ (‘Ja pap, hij zei dat ik er nodig eens even uit moest en toen ging ik me per ongeluk melden, maar hij bedoelde eigenlijk dat ik aan vakantie toe was, dus deze telt niet!’).

Ik zie opeens een spookbeeld van een school waar overal camera’s hangen en ouders thuis of op hun werk de hele dag hun kind volgen. ‘Wil je een volgende keer je handen wassen wanneer je naar het toilet bent geweest? Zag ik jou nou zonder jas naar buiten gaan? Gooide jij daar je bróód in de container?’ Je moet er niet aan denken.

Je moet er helemáál niet aan denken dat een oud-leerling je school binnenloopt en in het wilde weg begint te schieten. In de war en op de laatste wapenbeurs een AK 47 gekocht. Het oud-leerlingvervolgsysteem (De FBI) haperde, maar z’n geweer niet. En dan zijn er nog steeds heel veel Amerikanen die denken dat als iederéén nu maar een wapen heeft, het dan beter wordt. Je kunt er niet bij. Wat stoer dat een groep leerlingen die de aanslag overleefde het niet langer pikte en protesteerde tegen die belachelijke en onbegrijpelijke wapenwet. En dat een meisje voor het oog van de camera’s een prachtige speech hield. Die via social media de wereld over ging.

Laten we elkaar maar wel een beetje blijven volgen. Maar dan in de zin van ‘zorgen voor elkaar’.

Dat hoeft niet altijd met camera’s. En dat hoeft al helemáál niet altijd over cijfers te gaan. Je kunt natuurlijk wel je ouders een beetje pesten in de vakantie. ‘Pap, ik las dat je laatste functioneringsgesprek niet zo positief was. Wat ga je daaraan doen?’ ‘Mam, als je ’s morgens iets eerder naar je werk gaat, had je die laatste twee snelheidsboetes misschien niet gehad. Zullen we dat samen een beetje monitoren?’

Fijne vakantie! Met ‘loads of privacy and zero pressure!’