Bert Jansen laat u de sfeer proeven op het Veluws College Twello. In deze blog schrijft Bert, docent Nederlands en maatschappijleer op deze middelbare school, over ontroerende, grappige of confronterende belevenissen, vaak gekoppeld aan de actualiteit.
31 augustus 2017‘We zijn weer begonnen.’
Vlak voor de zomervakantie ging mijn column over het overleven en ‘over leven’ op een school. In de vakantie trokken leerlingen en collega’s de wereld over en kwamen ze terug met een rugtas vol verhalen. Allemaal de vakantie ‘overleefd’, dichtbij en ver weg. Dat is altijd al iets om blij mee te zijn aan het begin van zo’n nieuw schooljaar. In zijn openingsspeech gaf onze directeur aan dat we bijna alweer op zoek hadden gekund naar een nieuwe ‘baas’, omdat hij een nogal spannend moment had beleefd in Afrika.
Iets met een kudde overstekende olifanten en een auto die net op dat moment niet wilde starten.
Het verhaal was al zeer beeldend verteld, maar het filmpje (want je kinderen blijven op zo’n moment gewoon filmen natuurlijk) liet zien dat het écht spannend was.
Van de hectiek van de laatste schoolweken val je opeens middenin het ‘even niets meer hoeven.’ Sommige mensen moeten daar minstens een week aan wennen. Cold turkey. Die term komt uit de verslavingszorg en betekent zoiets als ‘een manier van afkicken waarbij in één keer wordt gestopt met datgene waar de patiënt aan verslaafd is.’ Je zou docenten een soort pátiënten kunnen noemen dat verslaafd is aan minstens 25 leerlingen om ze heen, veel geluid, constant onverwachte situaties, nakijkwerk en noem maar op. Zelf sta ik het liefst ‘the morning after’ het schooljaar al op m’n surf-of supboard. Lekker windsurfen op een meer, of suppen door de rietlanden. Genieten van de stilte, of alleen het geluid van de wind, het water, de vogels.
Tegen de tijd dat je aan dát gevoel weer verslaafd begint te raken (sorry, ik weet dat dat risico er met name inzit vanwege de dúúr van die vakantie en dat er mensen zijn die niet eens de tijd hebben om überhaupt te wennen aan een vakantiegevoel) begint het schooljaar weer.
Weer een cold turkey. Er zijn mensen die bedacht hebben dat je, om af te kicken van die vakantie, het best meteen met een groep van zo’n 130 brugklassers op een mini-vakantie kunt gaan, genaamd brugklaskamp. Dus een beetje vakantie en toch ook weer onderwijs. Nou, ik kan je vertellen dat… dat eigenlijk best klopt! Tijdens het ‘Summercamp’ in Heino hadden we soms even een verlengd vakantiegevoel. Prachtig weer, mooie omgeving, mooie gesprekken, gezelligheid, lachbuien i.p.v. regenbuien. Een door de leerlingen geheel zelf voorbereide barbecue, waarbij onze directeur even langskwam en meegenoot én -at. Maar inderdaad, er moet ook van álles worden geregeld, gepland, de ene na de andere onverwachte situatie dient zich aan en met zo’n 300 leerlingen (ook van andere scholen) tegelijk aan een ontbijt en huisjes vol érg energieke bruggers managen (zelfs het dag- en nachtritme leiden een compleet eigen leven) is écht weer cold turkey…
Maar zonder gekheid: we hebben genoten van onze nieuwe leerlingen en hebben het gevoel dat we elkaar al behoorlijk hebben leren kennen. Een mooie basis om mee verder te gaan! Dat geldt ook voor de (soms gloednieuwe) collega’s. Wanneer één van die collega’s naar beneden komt en vertelt dat één van jóuw mentorleerlingen even ‘omgekeerd heeft gegeten’ oftewel overgegeven, maar dat hij alles al heeft opgeruimd en de betreffende leerling zijn eigen schone kussensloop heeft gegeven, tja, dan word je even stil. Collegialiteit op niveau. Of zien en horen hoe een paar andere mentoren een prachtig ‘leergesprek’ voeren met een even uit de bocht gevlogen brugboef en dat heel zorgvuldig en betrokken doen… top!
Het gaat allemaal in golven. Rust, hectiek, stilte, storm. Maar als het golft, dan is het goed. Stilstaand water wordt brak.
We zijn weer afgekickt van de vakantie en hebben er zin in! Laat het maar golven dit nieuwe schooljaar!