Cadeautje

Wat was het een leuke dag, die dag waarop we onze
nieuwe school mochten openen en ‘bezetten.’
Een soort verjaardag waarop de cadeautjes
maar bléven komen en de ene na de andere
verrassing tevoorschijn popte. Een kleurige en
vrolijke ballonnenfietstocht van de oude naar de
nieuwe locatie. Een mooie opening met passende
toespraakjes door wethouder en directeur. Het
doorknippen van het lint door onze jongste leerling. Die
stoet van nieuwsgierige leerlingen die voor het eerst naar binnen
gaat. En z’n ogen uitkijkt. De eerste korte bijeenkomst met je mentorklas
in een nog vreemd en nieuw lokaal. De eerste kleine pauze met z’n allen.
Tijdens die pauze verrast worden door een Braziliaanse percussieband
die de boel flink opschudt, zelfs hier en daar een aantal billen en heupen.
De eerste echte lessen in dat prachtige, nieuwe gebouw. Tussendoor weer
verrast worden met een traktatie van een plaatselijke supermarkt. De
eerste gróte pauze met z’n allen. Waarbij opvallend veel leerlingen én
docenten lekker buiten genieten van de zon, de ruimte en de zitplaatsen
rond de school. Aan het eind van de dag nóg een traktatie: een ijsje van een
op het plein geparkeerde ijscokar van alweer een bedrijf uit het dorp. Een
dag als een cadeautje. Een gebouw als een cadeautje. Ik moest even denken
aan verjaardags- of sinterklaascadeautjes die je vroeger kreeg. Eerst was
je euforisch, zo blij. Zoiets moois had je nog nooit gekregen. Hier ging je
van genieten, hier bleef je eeuwig dankbaar voor, hier ging je waanzinnig
zuinig op zijn. Een tijdje later was dat cadeau al een stuk minder bijzonder,
vond je het alweer een beetje gewoon, was je er niet meer zo zuinig op. Het
eerste krasje op je nieuwe auto zeg maar. En je zou zelf ook kunnen zeggen:
‘Ja, het was mooi, die opening, maar de volgende dag was er weer gewoon
les. En moest je weer onverwacht invallen, viel de wifi even uit, klopte er iets
niet in je lokalenrooster, begon die ene leerling gewoon alweer… en had die
andere z’n spullen weer niet bij zich, enzovoort.’ Dat is misschien ook wel
zo, maar toch, het zou zo mooi zijn om dat gevoel van ‘een feestje’ en die
blijdschap en nieuwe energie vast te houden. Te blijven genieten van een
prachtig, kleurig, nieuw gebouw. Een nieuwe directeur die ’s morgens met
een brede lach de leerlingen ontvangt. Nieuwe kansen om dingen weer
eens goed neer te zetten en na te denken over de manier waarop je ‘school
wilt zijn.’ Samen verantwoordelijk willen zijn voor jouw school, het gebouw
en de omgeving schoon houden, elkaar durven aanspreken op gedrag dat
eigenlijk niet kan. Rekening houden met elkaar, elkaar zien. De examens
zijn begonnen. Dit jaar voor het eerst niet in een gymzaal, maar binnen ons
nieuwe gebouw. Mooi moment om te beginnen met dat ‘rekening houden…’
Er gaat deze week geen bel, dat zou maar storen, we houden zelf de tijd wel
in de gaten. Ietsje minder hard die deur achter je dicht doen, je stemvolume
wat aanpassen. Van die dingen. Een beetje ‘hand in hand, kameraden…’
(en dat zeg ik zelfs als Ajax-aanhanger). Heel veel succes vierdeklassers!
Best mooi dat jullie in ons midden die strijd leveren… We gaan voor jullie
duimen! Heel zachtjes.
Bert Jansen
Docent VC Twello