Afscheid van ’n mooi schooltjen

Het is september 2003. Ik fiets voor de eerste keer naar
de school waar ik nu nog steeds werk. Een mooie route
vanuit Apeldoorn, over een klein sluisje en door de
weilanden. Opeens moet ik stoppen. Vlak voor me,
op de onverharde weg, is een boer net zo’n 30 koeien
aan het verweiden. Ze sjokken vóór me, om een paar
honderd meter verder een ander stuk weiland weer in te
gaan. De boer vraagt me waar ik naartoe ga en of ik haast
heb. ‘VC Twello en ja, een béétje haast…’ ‘Veluws College?
Doar is den Herrebrugh toch den directeur? Da’s ‘nen goeien!
Da’s ’n mooi schooltjen!’ Ik kom nog op tijd. In een voor mij nieuw, maar eigenlijk
al lang niet meer écht nieuw schoolgebouw. Een beetje onwennig zoek ik de
eerste dagen m’n weg, maar al snel wordt het ‘thuis’ en begint het gebouw om
me heen te vallen als een jas. Een jas die goed past en lekker zit. Niet vanwege
de muren, vloeren, deuren en ramen, maar vanwege de mensen. En wat zijn
er veel gepasseerd in die jaren. Elk jaar weer een nieuwe groep brugklassers
die binnenkomt. En een groep geslaagden die de school weer verlaat. Collega’s,
sommige waren er al toen ik kwam en zijn er nog steeds. Maar ook heel veel
nieuwe, soms voor jaren, soms voor nauwelijks een week. Leerlingen en collega’s.
Zij vormden en vormen de ziel van de school. Nemen bezit van de ruimtes,
wisselen van lokalen, praten, lachen, schreeuwen, huilen, fluisteren, zingen. Het
kloppende hart van een gebouw. Wat heeft dit schoolgebouw veel meegemaakt
en gezien. Kerstvieringen, diploma-uitreikingen, duizenden lessen, projecten,
toetsweken, afscheidsspeeches, docentencabaret, pauzes, eruit gestuurde
leerlingen, te-laatkomers, mentorgesprekjes, uit-de-kast-komers, vechtersbazen,
vredestichters, schouderklopjes, scheldkanonnades, knuffels, zoenen,
ouderavonden, voorstellingen. Het ontving bekende mensen: Jan Terlouw,
Giovanca, Jan Vayne, Sieb van de Ploeg, Bert Heerink, Özcan Akyol, burgemeesters,
wethouders. Het verlóór ook mensen. Docenten en leerlingen. Een gebouw
als rouwcentrum, littekens op de muren. Onze lieve collega Frank, onze lieve
leerlingen Dion en Yvette. Het onderging een facelift met een leerplein en een
prachtige en gezellige kuil. ‘Dé Kuil.’ Die ga ik óók nog missen. En méér plekjes
in dit gebouw. Een gebouw als een jas. Die jas werd in de loop van de jaren oud.
Begon te slijten. Er vielen gaten in. Het werd tijd afscheid te nemen. Terwijl wij
langzaam aan dat idee probeerden te wennen, verrees op het oude veilingterrein
een gloednieuw schoolgebouw. Met als opzichter iemand die tegelijkertijd
ook nog steeds onze ‘opzichter’ in het óude gebouw was: onze afdelingsleider
Dick Bandringa, die als Superman heen en weer vloog tussen beide locaties.
Wat een klus… super, man! Vanmiddag gaf ik m’n laatste les in m’n oude jas.
Of beter gezegd: ik kréég les van m’n mentorklas, met prachtige presentaties
over het project ‘Weggezet’, na o.a. een bezoek aan Westerbork. Ontroerend en
indrukwekkend. Een mooier afscheid kon ik me niet wensen. En toen was de
school opeens leeg. Het werd stil. Het gebouw blies z’n laatste adem uit. De ziel
had het lichaam verlaten. Het maakte het gemakkelijker om afscheid te nemen.
Want een school zonder leerlingen leeft niet meer. Nu twee weken om aan
dat idee te wennen. En straks, na herdenkings- en Bevrijdingsdag, wacht daar
een gloednieuw schoolgebouw. Nu nog zielloos. Straks gevuld met stemmen,
gebeurtenissen, léven! Ik herdenk het oude ‘schooltjen’ nog even. Stiekem hoop
ik dat het nog een tijdje vluchtelingen mag opvangen of zo. Bedankt voor al die
jaren! En dat zeg ik dus eigenlijk tegen ál die leerlingen en collega’s die deze
school die afgelopen veertien jaar voor mij zo’n fijne plek maakten en maken. We
gaan verhuizen! Blij dat jullie meegaan! We gaan dat prachtige nieuwe gebouw
snel vullen met heel veel mooie, gloednieuwe herinneringen…!
Naschrift: toen ik thuis kwam, ontdekte ik dat ik per ongeluk de jas van een collega
had aangetrokken.Ik had er net zo eentje. Ik reed weer terug naar school en ruilde
hem voor m’n eigen oude jas, die nog aan de kapstok hing… toeval?
Bert Jansen
Docent VC Twello