schoolk(r)amp

Veluws College Twello
mavo en onderbouw havo, vwo
Hietweideweg 20
7391 XX Twello
T: 0571-271561
www.veluwscollege.nl
Schoolk(r)amp
Het was zo’n twintig jaar terug. We waren per fiets op de terugweg na drie dagen schoolkamp
in Lochem. Mijn collega Onno en ik hadden allebei een groep acht dat jaar. Je bent dan toch al
gauw met zo’n vijftig leerlingen op pad. Het was een mooi kamp. Op de terugweg begonnen de
leerlingen zich te realiseren dat ze volgende dag (we waren van maandag t/m woensdag op
kamp geweest) weer gewoon naar school moesten. Langzaam maar zeker kwamen de
opmerkingen door vanuit de fietsende achterhoede. ‘Meester, dat slaat toch nergens op? We
zijn morgen hartstikke moe!’ ‘Klopt, wij ook!’ ‘Ja maar, dan kunnen jullie toch óók gewoon
thuisblijven?’ ‘Haha, nee, zo werkt dat niet!’ ‘Nou, IK werk óók niet als ik morgen gewoon naar
school moet!’ ‘Deed je dat vóór het kamp wél dan?’ ‘Ooooh…dát is een l…ige opmerking!’
‘Sorry…!’ ’Ik vraag gewoon of m’n moeder me ziek meldt morgenvroeg!’ ‘Ja! Ik ook! Ik denk dat ik
morgen buikkramp heb!’ ‘Ik ook! SCHOOLkramp!’ ‘Hahahaha!’ Natuurlijk raadden wij de
leerlingen met lichte dreiging aan toch vooral maar op school te verschijnen de volgende dag.
Die ‘morning after’ maakten we de balans op. In beide groepen acht zo’n vier à vijf telefoontjes
van ouders met mededelingen als: ‘Ik krijg ‘m met geen móóógelijkheid wakker hoor!’ ‘Ellen is
wat naar in haar maag, ik houd haar even een dagje thuis.’ ‘Misschien dat Rick in de loop van de
dag wel komt hoor, maar hij is hééélemaal kapot!’ Oké. Actie. Onno en ik kwamen op een
lumineus idee. We hadden onze ‘Bluesbrothers outfits’ nog in onze tassen. Zo stonden we
bekend op school en met enige regelmaat traden we onder die naam op. We trokken onze
zwarte jasjes aan, zetten de zwarte hoedjes en zonnebrillen op en verzamelden de leerlingen
die er wél waren. Die waren natuurlijk helemaal in voor ons idee. Voordat de directeur had
kunnen nadenken over onze vraag (‘Euh? Ophalen? Ik weet eigenlijk niet of dat…’) zaten we al
op de fiets met z’n allen. Bij de eerste overtreder zetten alle leerlingen doodstil hun fietsen in de
heg. De laatste honderden meters waren volgens afspraak zwijgend afgelegd. Het was een
mooie zomerochtend. Ellen zat met haar moeder in de tuin aan een verlaat ontbijtje.
‘Goeiemóóóórgen!’ Het was niet de man van de Postcodeloterij, maar het effect was sowieso
niet in geld uit te drukken. Picture this: eerst verschijnen er om de hoek van de tuindeur twee
meesters in hun BB-outfit en vlak daarna zo’n vijfenveertig leerlingen. Na de schrik konden ze er
goed om lachen en reed de leerling tien minuten later fris en fruitig met ons mee. Zo gingen we
er een stuk of zes, zeven langs. De moeder van Loes opende nietsvermoedend de voordeur en
keek in het gezicht van twee Bloe(d)sbroeders. ‘Mogge mevrouw! Boven was het? Tweede
kamertje links?’ We kenden het huis van de huisbezoeken (dat deden we nog in die tijd) en
wurmden ons langs haar heen de trap op. ‘O ja, koffie zwart graag, Bert een klein schepje
suiker…!’ Na een paar keer kloppen op de deur van de betreffende slaapkamer (ja, zelfs wij
hadden onze grenzen) verscheen deserteur nummer twee voor onze neus. Ze moest gedacht
hebben dat ze slaapwandelde, maar niets was minder waar: even later slaapfietste ze met de
vrolijke sliert mee. Bij Michiel beleefden we het hoogtepunt. ‘Z’n moeder is even de hond
uitlaten!’, meldde een buurvrouw behulpzaam. Michiel woonde in een groot alleenstaand huis
met een flinke tuin. Een paar klasgenoten wisten waar zijn kamer was. Het geluk wilde dat het
zolderraam open stond. Een gevonden uitschuifladder werd snel tegen het huis geplaatst en
mijn collega Onno klom via de ladder door het zolderraam, daalde binnen af naar de gezochte
kamer en vond daar een heerlijk slapende leerling. ‘Michiel…Michiel…wakker worden…!’
Overbodig te zeggen dat je eventuele nachtmerrie een soort wakend vervolg krijgt (een
dagmerrie) wanneer je je ogen open doet en dat hoedje en die bril en die grijns…nee…dat kan
niet!! Maar toen Michiel uit het raam keek en alle leerlingen in de tuin zag staan, wist hij dat uit
déze droom maar op één manier viel te ontsnappen…mee naar school! Voor wie het niet gelooft:
dit is echt gebeurd. Mochten de namen overeen komen, dan is dát puur toeval (gnagnagna).
Verloren onderwijstijd? Ach, deze staat op het lijstje van dingen die al die leerlingen zich in elk
geval nog wél herinneren van hun basisschooltijd.
We zijn twintig jaar verder. Ik schrijf dit op zondagavond. Morgenochtend op brugklaskamp met
Veluws College Twello. Wordt vast weer heel leuk. Iedereen heeft er zin in! De groepsapp
ontploft van enthousiasme. Maareh…inderdaad, drie dagen… Donderdag weer naar school.
Twee daagjes. Dan is ’t vakantie. Dus jullie zijn gewaarschuwd.
Bert Jansen, docent Veluws College Twello