spookhuis

Veluws College Twello
mavo en onderbouw havo, vwo
Hietweideweg 20
7391 XX Twello
T: 0571-271561
www.veluwscollege.nl
Spookhuis
Er is een ruimte in de school waar je als leerling maar beter weg kunt blijven. Niet
voor niets kun je daar vanuit de hal niet naar binnen kijken. Er klinken soms
angstaanjagende geluiden vanachter de, meestal gesloten, deur. Een hoge,
snerpende lach. Een diepe, onderaardse grom. Onsmakelijk gesmak. Eigenlijk wil je
helemaal niet weten wat zich in de ruimte achter die deur afspeelt. Maar soms moet
je wel. Je was te laat met je werkstuk. En ze zeiden dat je daar bakjes hebt waar je zo’n
ding dan in kan doen en dan ben je misschien toch nog op tijd. Ze zeiden tegen je dat
ie ‘dáár’ was. En ze wezen naar die deur. Er staat een nummer op. 004. Je hebt wel
eens les in 003 of 005. Maar nooit in 004. Waarom niet? Trillend loop je met je
werkstuk in de richting van het geluid. Het zwelt aan. Je klopt met een zweterige
knokkel op ‘de deur’. Maar niemand lijkt iets te horen. Je klopt nóg eens. Harder. Geen
reactie. Dan neem je een besluit. Je doet zelf de deur open. Je weet niet wat je ziet.
Daar zitten ze. Je blik schiet door de ruimte. Ze eten taart. Met hun blote handen. Of
ze lurken aan een petflesje met water. Anderen drinken enorme mokken met zwarte
koffie in één teug leeg. Knagen op rauwe sla. Slobberen emmers met kwark naar
binnen. Veel spelen er met hun mobieltje. Of timmeren met een rood aangelopen
gezicht op het toetsenbord van een laptop of computer. Ze schreeuwen. Ze zuchten.
Ze lachen en praten heel hard. Een paar zitten met oortjes in na te kijken.
Examens. Twee zitten onderuitgezakt half onder een tafel. Het lijkt of ze slapen. Maar
dat kan niet. Want de herrie is oorverdovend. Maar in die ene seconde dat jij de deur
opendoet verandert de orkaan van geluid in een plotselinge, doodse stilte. Alle
hoofden draaien tegelijk jouw kant op. En precies tegelijk, als een hele grote krakende
geluidsinstallatie, klinkt het: ‘Jáááááááá??’ Je slikt. Een zweetdruppel rolt vanaf je nek
je shirt in. ‘Eh…ik…eh…. kan ik dit in het bakje van mm…mmmeneer De Vries doen?’
Het blijft ijzig stil. Dan breekt één van de gezichten open in een grijns. ‘Dat kun jij
vast wel…!’ Luid gelach. ‘Ik zou zeggen: probéér het gewoon…!’, snerpt een andere
stem. Weer gelach. Dit is waar ze je voor gewaarschuwd hadden. Docenten en humor.
Struikelend over je eigen schoenen zwalk je in de richting van een grote wand met
grijze laatjes. Er staan namen op. Veel teveel namen. Dertig paar ogen prikken gaatjes
in je rug. ‘Wwwwaaar is hhet bbakje vvvan…’ stamel je. ‘HahahahaHANDIG hè, zo’n
alfabet?’, schreeuwt een stem achter je. Is dat iemand waar jij wel eens les van hebt?
Dat kan bijna niet… Natuurlijk. Op alfabet. Logisch. Je blik flitst over de laatjes. De…o
nee, Vries…dáár! Je zeilt je werkstuk in het bakje. Achter je klinkt een luid applaus. ‘Zie
je wel dat je het kan?!’ Je draait je om naar waar je daarstraks binnen was gekomen.
En dan zie je het. De deur is weg.
Er is geen deur meer. Alleen muur. Vertwijfeld kijk je rond. Langzaam, heel langzaam
komt iedereen overeind. Ze hebben nog kwark aan hun kin. Slagroom in hun haar.
Half opengescheurde tassen met nakijkwerk op hun rug. Een toetsenbord om hun
nek. Ze sluiten je in. Een kring van mompelende stemmen, uitgestrekte handen
omsluit je. ‘Ik… ik mmoet gaan… ik hh heb ll les…’, probeer je.
‘Jaaaa! Van óns!’, klinkt het weer als een eenmanskoor. Je wilt wegrennen. Maar waar
naartoe? Het laatste wat je ziet is een zee van hoofden, vlak boven je. Je voelt een
klap. Het wordt zwart voor je ogen.
Wanneer je wakker wordt lig je naast je bed. Pfffff… misschien had je toch niet naar
die superenge avond met dat zelfgemaakte spookhuis van klas 3 met CKV moeten
gaan. Ga je raar van dromen. Eerste uur les. En, o ja, nog ff met die aardige docent van
Multimedia je presentatie in elkaar zetten. Kon wel in 004, de personeelskamer, had
ze gezegd! Gezellig, weer eens wat anders!
Bert Jansen
Docent VC Twello